Allahu Teâlâ şöyle buyurmaktadır:
“…BENDEN SONRA GELECEK, ADI ‘AHMED’ OLAN PEYGAMBERİ MÜJDELEYİCİ OLARAK GÖNDERİLEN PEYGAMBERİM…”
(SAF, 6)
Arapça’da Ahmed, ism-i tafdildir (üstünlük karşılaştırma kipi).
Örnek:
Heysem, Rabbine Hâmiddir (Rabbini öven ve O’na hamd edicidir). Ama Ömer, Ahmeddir yani Heysem’den daha çok hamd eder. Ömer burada Heysem’den üstündür. Ancak Muhammed ismine gelince, bu ism-i mef’üldür (edilgen sıfat).
Örnek:
Ömer Allah’a çokça hamd etmesinden dolayı Muhammed (övülen) oldu.
İsm-i mef’ûl ancak var olanlar için geçerlidir. Yani ism-i mef’ül olan şey, dünyada var olmalı.
Eğer Kur’an İsa’nın (as) diliyle “BENDEN SONRA İSMİ MUHAMMED(sallallahu aleyhi ve sellem) OLAN BİRİ GELECEK” deseydi, lisan hatası olurdu.
Çünkü Muhammed (övülen) isminin denmesi için, bir kişinin fiilen var olması lazım.
Yaratılmış, gönderilmiş, Allah’a hamd etmiş ve dünya ehlinin Ahmed’i (en çok hamd edeni) haline gelmiş olması lazım. Böylelikle sonunda Muhammed’e (övülen kişiye) dönüşmesi lazım.
Bu ayette Efendimiz Muhammed (sallallahu aleyhi ve sellem) henüz (dünyada) yoktu. Bu nedenle Mesih (as) müjdede AHMED ismini seçti ve sanki O’nu (sallallahu aleyhi ve sellem) takip ederek şöyle diyordu :
“Benden sonra Alemlerin Rabbine benden daha çok hamd eden (Ahmed olan) Rasul gelecek.”
Dolayısıyla burada güçlü bir belagat, i’câz ve İsa (as) tarafından azim (büyük) olan Peygamberimizin makamına saygı vardır. Allahu Teâlâ bu hakikati İsa (as)’ya bu şekilde vahyetti.
En güzel salât ve en mükemmel teslim (teslimat) bütün peygamberlerin üzerine olsun.
Allahu Teâlâ en yücedir ve en iyi bilendir
Seyyid Magdy Dawoud
